Dobry dzień

 Dzieją się cuda, dzieje się magia 😉

Może się ze mnie śmiać, kto chce, ale zaskakująco pomocny ten GPT, choć nie zamierzam zastępować nim żywego człowieka i żywych emocji. Jednakże pomocny jest i basta, gromadząc w jednym miejscu mnóstwo skutecznych porad na rozmaite problemy.

Rozmawiałam z nim sobie na temat mojego dojmującego, niemal przewlekłego zmęczenia. Rady otrzymałam zaskakująco precyzyjne i rzetelne, bardzo konkretnie przedstawione, poparte przykładami, rozpisane na "czynniki pierwsze". Łopatologiczne wręcz i to mi się bardzo spodobało. Potrzebowałam dosłowności i łopatologii, a nie ogólników i nieobjaśnionych metafor czy skrótów myślowych.

Że mam za wiele od siebie nie wymagać, to słyszałam od dawna, ale jak to miało wyglądać w praktyce? Miałam tylko leżeć i pachnieć, a wszystkie obowiązki miały realizować się same? Otóż oczywiście nie, ale czat przekonał mnie odpowiedziami na moje szczegółowe dociekani, że nawet robiąc jedną rzecz dziennie mam szansę osiągnąć swoje porządkowo-domowe cele. Liczy się konsekwencja i lepsze te małe, systematyczne działania niż wielki zryw raz na długi czas.

Od Pati Garg, dowiedziałam się, jak wiele do powiedzenia ma nam nasze ciało, jak warto je obserwować i się nim opiekować. Jakoś w tym roku ten właśnie moduł kursu - o ciele szczególnie do mnie przemówił. GPT też potwierdza, że w ciele zapisują się traumy. A ja mam wreszcie odwagę przyznać się, że traumami los obdarował mnie hojnie i że nie miałam łatwego życia, chociaż wolałam się trzymać lepszych wspomnień i racjonalizować, że inni mają znacznie gorzej. Gdy to wreszcie przyznałam, zaczęły się zmiany, puszczają jakieś wewnętrzne lody.

Już po kilku dniach wdrażania tych pojedynczych, drobnych domowych zadań czuję, ze uwalnia się moja energia, że opuszcza mnie napięcie i stres, mam więcej siły, chociaż z rozsądku i troski o sobie, nie przesadzam z wymaganiami. Jednak zupełnie bez poczucia przymusu zrobiłam dziś kilka rzeczy, na których mi zależało.

Teraz w poczuciu satysfakcji i zadowolenia wyleguję się na kanapie. Za chwilę ostatni w ciągu dnia spacer z czworonogiem.

Dooobry dzień!

Nic nowego

Plucha. Zmęczenie, senność. Poniedziałek i znowu w kierat.

Czuję poprawę samopoczucia i kondycji w porównaniu z tym, co działo się w maju, ale - jak mawia młodzież - szału nie ma. Nie dałam się dziś w pracy pokonać rozkojarzeniu i pokusie odwrócenia uwagi od swojego zajęcia, ale łatwo wcale nie było. Jest to walka ze sobą. Mam satysfakcję, że dziś walkę wygrałam, lecz teraz marzy mi się dolce far niente.

Obiecałam sobie przygotować na jutro przyzwoity obiad i wykonać choć ze dwie drobne prace w domu w ramach tych moich małych kroczków, które mają mnie wyprowadzić na prostą zwaną porządkiem. Na razie jednak, już po spacerze, wylegujemy się z piesiem na kanapie i czekamy, aż rozgrzeje się rozpalony piec.

Chęć na własnego psa już mi przechodzi, czego się spodziewałam. Opieka nad nim zabiera czas, który mogłabym wykorzystać na własne sprawy, zajęcia, relaks. Jego osobista pani zajmuje się nim z wielką miłością, ale to jest jej pasja. Ja chętnie wolny czas wykorzystam na basen, spacery z kijkami i bez, na czytanie. No i - co tu dużo mówić - fajnie jest wstać rano z psiakiem, ale jeszcze fajniej - wiedzieć, że się nie musi, a może t zrobić. Zbyt często miewam dni z niską energią.

Nieco bezładnie

Zauważyłam, że gdy za długo wyleguję się na kanapie, moje ciało wcale nie jest szczęśliwe. Ziębną stopy, choć pod przykryciem, boli tyłek... Potrzeba mi ruchu! Czas "statyczny" spędzam głównie w półleżącej pozycji, bo na małym metrażu mało mam mebli, więc kanapa jest miejscem najwygodniejszym, oprócz niej pozostają krzesła przy stole w kuchni lub przy biurku syna.
Jakaś spowolniona się tym leżeniem poczułam, senna i wyraźnie spada mi energia. Chyba, o zgrozo, prześpię się pół godzinki.

Rano na spacerze z psem doszło do sceny banalnej, ale dającej mi obserwację, jak zmieniłam się w ostatnich latach życia.
Pies załatwił się w cudzy ogródek przed ogrodzeniem posesji, co oczywiście posprzątałam. Ale przy sprzątaniu zauważyła mnie kobieta, najwyraźniej właścicielka ogródka i chyba miała ochotę zrobić mi awanturę. Pogratulowałam sama sobie opanowania, bo nie dałam się wciągnąć w dyskusję, pokazałam babce woreczek z odchodami i odeszłam nie reagując na dalsze wykrzykiwania kobiety. Pozwoliłam sobie jedynie na złośliwe (mea culpa!): "Chodźmy, Riko, bo pani chyba się nudzi i ma ochotę się pokłócić".
Rika na ogół pilnuję, by nie fajdał w rośliny ozdobne, ale moment nieuwagi może się zdarzyć każdemu, a sprzątam po nim bez szemrania, bo i ja przecież kocham latem cieszyć się świeżą czystą trawą, po której można by chodzić boso. czy rozłożyć na niej koc.

Wczoraj przyjechał synuś. Spędzilśmy zwyczajny, spokojny i dlatego przepiękny czas w kuchni. Ja gotowałam obiad, młody rozwiązywał zadania matematyczne, angażując mnie od czasu do czasu w tę aktywność. Muszę przyznać, że macierze matematyczne to przyjemne zagadnienie nawet dla mnie, matematycznego tumana. Dyskutowaliśmy o stu tysiącach spraw i czułam dumę, że syn ma własne przemyślenia na wiele spraw, ciekawe spostrzeżenia, że mam partnera do rozmowy. Jest autentycznie zmotywowany do tych swoich studiów pomimo pojawiających się trudności. Nie wywieram presji, że ma za wszelką cenę się na nich utrzymać, choć oczywiście zachęcam do pracy. Ale niech wie że nawet jeśli poniesie porażkę, to nie tragedia i można inną drogą dojść do swego celu.

Dziś już jestem sama, bo syn woli uczyć się na swojej stancji, a nauki ma sporo. Jak napisałam, spowolniło mnie bierne spędzanie czasu, więc pozwolę sobie malowniczo spocząć pod kocykiem i zamknąć na pół godziny błękitne me oczęta 😊

Werwo, wróć!

Rok temu tak intensywnie tego nie odczuwałam: przy złej pogodzie bolą mnie nogi i dłuższe chodzenie męczy mnie. To zniechęca do aktywności i sprawia że mam chęć wylegiwać się całymi popołudniami. Na szczęście gdy wyszłam z psem na ostatnią szybką przechadzkę, ujrzałam w górze cudnie gwiaździste niebo. Chmury się rozpierzchły i może jutro poczuję się lepiej.

Dziś się właśnie nalaziłam, bo przypomniało mi się, ze przecież w drugie środy miesiąca odbywają się spotkania w tzw. Klubie Pacjenta. Są to byil pacjenci oddziału dziennego psychiatrycznego. Zamierzam regularnie uczestniczyć w ich spotkaniach i wspierać się psychicznie.
Dziś niestety, okazało się, że spotkanie z jakichś tam przyczyn odwołano i następne dopiero za miesiąc. Aby nie marnować urlopu wziętego na pół dnia, postanowiłam pozałatwiać zaległe sprawy w mieście. Poszłam na odległy nieco rynek do urzędu miejskiego, gdzie zapłaciłam zaległy podatek za mieszkanie, a po drodze odebrałam przekaz pieniężny od koleżanki mieszkającej w Nowym Jorku. Dorzuciła i ona swoją kwotę do moich nowych aparatów słuchowych!

Nie takie dystanse pokonywałam pieszo w nie tak dawnych latach, a dziś... Szkoda gadać. Znowu czuję łydki i tylne części ud aż po sam tyłek.

Jakoś tak samotniej przez to i smutniej, bo w bólu nie chce się wychodzić z domu ani do ludzi. Wciąż jeszcze łudzę się nadzieją, że to organizm nie zregenerował się po trudnych przejściach i trzeba mu na to czasu. Złudzenia jednak są połowiczne. Liczę się z tym, że już taka "na zwolnionych obrotach" pozostanę i trzeba się uczyć z tym żyć. Niewesoła to akceptacja. Lubiłam być przecież pełna werwy i pomysłów.

Dziś

Kot, hultaj nad hultaje, strącił mi z szafy doniczkę z okazałym grudniakiem. I znowu czeka mnie sprzątanie.
Pies zmienia futro na zimę i wszędzie zbieram białe kłaki.
Mimo wszystko dom ze zwierzakami nabiera życia i ciepła. Tak samo jak z dziećmi, które przecież też psocą i bałaganią. Wolę to prawdziwe życie niż wymuskaną przestrzeń na pokaz. Aczkolwiek dążę maleńkimi kroczkami do spełnienia marzeń o przestrzeni, gdzie jest ład, spokój i estetyka.

No, właśnie... (jak zwykle zaczynam pisać o niebie, a kończę - o chlebie 😉 ) - wreszcie chyba naprawdę docierają do mnie rady z czytanych tekstów, oraz od spotykanych ludzi, w tym również psychoterapeutów...

Długo nie mogłam pojąć, w czym rzecz, nie umiałam odnaleźć złotego środka między biczowaniem się nakazami i zakazami a zupełnym brakiem samodyscypliny. Efektem było wieczne wyczerpanie i niezadowolenie z siebie.

Dopiero dziś zaczynam wierzyć w magię małych kroczków, odkrywam ich zaskakującą skuteczność. Zatem jeśli sobie pozwalam na odpoczynek, robię to bez wyrzutów sumienia, lecz nie folguję sobie bez umiaru. Takie podejście wymaga cierpliwości, bo rezultaty chciałoby się mieć spektakularne i szybkie. A jednak są zauważalne nawet teraz. A jaki przy tym spokój, że nie muszę czuć się wyczerpana i przymuszana, że nie muszę się przytłaczać tym, co jeszcze na mnie czeka. To ostatnie wymaga pewnego samozaparcia, przezwyciężenia starych nawyków, ale opłaca się stokrotnie.

A co do pieska, mocno chodzi mi po głowie własny. Chciałabym, aby to był piesek niewielki, którego można wziąć na kolana czy do koszyka i móc wybrać się z nim wszędzie. Taki piesek nie potrzebowałby wiele jedzenia, nie byłby zbyt kosztowny w utrzymaniu. Wzięłabym go ze schroniska, gdyż popieram postulat Doroty Sumińskiej, by nie kupować zwierząt, skoro tyle z nich oczekuje opiekuna bez konieczności zapłaty.
Obawiam się tylko jednego; co z pieskiem, gdy wyjadę do sanatorium lub szpitala? Zdarza się to przecież regularnie.

Mimo to kusząca jest myśl o domu pełnym szczekania, miauczenia i sierściuchów :) Fajnie jest teraz, gdy syn się wyprowadził, przekomarzać się z moimi "ogoniastymi".

Koleżeńsko i spontanicznie.

 Lubię spontaniczność. Nudne takie życie, gdzie wszystko zaplanowane i zorganizowane.

W niedzielę wzięłam pieska na dłuższy spacer, by odwiedzić jego stały dom w odległym końcu miasta. Co drugi dzień wpadam tam doglądać kota, a raz na jakieś dwa tygodnie podlewam rośliny w doniczkach. Był już wieczór, gdy tam dotarłam, po czym nagle zadzwonił mój telefon:

- Marta, co porabiasz? jak się masz? - Mateusz.
- Mam się znakomicie jestem z psem na [ulicy]...
- A może byś wpadła do mnie? Pogadamy trochę, a potem podjedziemy do D.

Mateusz na stałe mieszka daleko, więc gdy przyjeżdża w rodzinne strony, nigdy nie gardzę spotkaniem. W dodatku "dom psa" jest od niego niedaleko. Złożyliśmy więc wizytę razem ze zwierzakiem.
Mateusz wynajmuje w kamienicy cztery mieszkania, a w największym z nich pomieszkuje, gdy przyjeżdża, bo niewielu jest na wynajem chętnych. Jest to mieszkanie dwupoziomowe, ciekawie i z pomysłem urządzone. Bardzo mi się podoba i żartuję, że odkupiłabym je, gdyby było mnie na to stać. Siedzieliśmy na wyższym piętrze przy kominku, racząc się winem, pierniczkami i gawędząc na różne tematy. Zaproponowałam zgaszenie elektrycznego światła, by zachwycać się naturalnym ogniem w kominku, ale speszyłam się, gdy zapadł mrok. Jakoś tak... zbyt intymnie się poczułam, a przecież Mateusz to świetny kumpel i nic poza tym. On chyba też wyczuł niezręczność, więc ze śmiechem włączyliśmy światło z powrotem 😀

Po winku i z psem raczej trudno było jechać samochodem, więc wybraliśmy się pieszo do D. A u D. pogawędka, relacje z długiego czasu niewidzenia się i wspólne oglądanie zachwalanego kiedyś przez kogoś filmu z serii "Rok 1970". Mnie jakoś do gustu nie przypadł już dawniej, gdy próbowałam się z nim zapoznać. Nie przemówił do mnie ani styl, ani tematyka. Zresztą w gwarze rozmów, niewiele z tym moim niedosłuchem rozumiałam i niech nie wydaje się laikom, że aparat słuchowy rozwiązuje problem.

Wróciłam do domu pełna zadowolenia i odprężenia, a notkę napisałam by utrwalić to zadowolenie i ten nastrój.

Troszeczkę trosk i radości

 Czasu wolnego dużo, więc mogę się sobie do woli "narcystycznie" przyglądać. Przyglądam się, by zrozumieć, rozpoznać i w efekcie poradzić sobie z tym, co mi sprawia kłopot.

Bolą mnie stopy, łydki, czuję napięcie ciała i zmęczenie. A pogoda oczywiście się zmienia. Ewidentnie zauważam tę korelację. Świadomość tego trochę ułatwia zdystansowanie się do nieprzyjemnych doznań, ale niestety, nie usuwa ich. Ale dobra i świadomość, że to nie moja wina i niczego sobie nie wymyśliłam, by mieć wymówkę od różnych powinności. Przełamuję niemoce małymi kroczkami. GPT, moja ostatnia fascynacja (nie bezkrytyczna), podpowiedział mi, że nawet jeden mały, lecz systematyczny krok sprawia różnicę w funkcjonowaniu i tegoż funkcjonowania efektach. Mam się według niego nie przytłaczać działaniem i nie traktować siebie zbyt surowo. Ale jednak coś od siebie egzekwować.

Uznałam poradę za sensowną i wdrażam :) Na razie odpoczywam przy akompamiamencie uruchomionej pralki. Za chwilę uprzątnę pobieżnie rozgardiasz na podłodze, bo mnie drażni, a potem z czystym sumieniem oddam się przyjemnościom. Moja najlepsza przyjaciółka polecała mi stary, ale podobno ciekawy film w internecie: "Babie lato" produkcji czeskiej czy może nawet czechosłowackiej (nie doprecyzowała).


...Ale zaraz! Czy chwaliłam się sobotnim wypadem do sąsiedniego miasteczka na wystawę żywych motyli? Zaprosiłam koleżankę na wspólną wyprawę.
Uznałam, że to świetna okazja uczczenia spłaty ostatniej raty kredytu spłacanego przez ostatnich siedem lat ; jestem już pełnoprawną właścicielką mieszkania! Tę radosną chwilę musiałam zaakcentować.

Wystawa mnie, szczerze mówiąc, nie porwała. Ciasna prowizoryczna woliera bez żadnych dekoracji, a zamiast żwawo polatujących egzotycznie barwnych owadów, ospałe stworzenia na ścianach, podłodze i wyłożonych na stolikach kawałkach pomarańczy. Motyle ładne, ale jakoś mało urozmaicone. Miło jednak było wyrwać się choć na krótko z rutyny dnia powszedniego.
Zwiedzanie wystawy trwało niedługo, a potem wybrałyśmy się do kawiarni, po czym jeszcze do innej restauracji. Pogawędziłyśmy, odprężyłyśmy się - i gites, jak mawiał pewien mój znajomy.

Czikatiło

Wena niezbyt mi dzisiaj dopisuję, ale jestem poruszona przeczytaną właśnie książką i chcę utrwalić wrażenia.

Pracuję w bibliotece, w dziale opracowania książek. W związku z tym przechodzi ich przez moje ręce mnóstwo i ten aspekt mojej pracy niezmiernie kocham.

Jeden z ostatnich zakupów zawierał biografię jednego z największych zbrodniarzy i morderców dwudziestego wieku - Andrieja Czikatiły zwanego Rzeźnikiem z Rostowa. Istny potwór, którego makabrycznych dokonań nawet nie mam ochoty streszczać na niniejszym blogu. Kto ciekawy, niech poczyta. Mnie, przyznaję, lektura wciągnęła, choć zadawałam sobie pytanie, czy to normalne bez mrugnięcia okiem czytać takie treści i najspokojniej potem zasypiać nocą. Ale akurat w tym wypadku jakoś moja psychika potrafi się odciąć.

Co mnie uderza w życiorysach zbrodniarzy? Jacy to w gruncie rzeczy mali, zakompleksieni, godni pożałowania ludzie! Jak bardzo niebezpieczne jest banalne - zdawałoby się - poczucie braku własnej wartości. Jak to się na pozór banalnie i niepozornie zaczyna gdzieś w szkolnej ławie, dziecięcym pokoju, na jakimś podwórku. Do jakich rozmiarów niekiedy urasta!

...I powiem zupełnie serio, jeżeli czyta mnie ktoś młody i niedoświadczony: nigdy nikomu nieznajomemu nie pozwalajcie się odprowadzać, nie chodźcie w odludne miejca. Nigdy!

Przypomina mi się z młodości: przebiegłam kiedyś przez tory, wracając do domu na skróty. Na dworcowym peronie siedział mężczyzna i coś do mnie zagadał, ja wesoło odpowiedziałam. Wywiązała się interesująca pogawędka. Powiedziałam panu, że właśnie wracam krótszą drogą do domu, a ten mi zaproponował, ze mnie odprowadzi. Odmówiłam, a że się dobrze rozmawiało, posiedziałam z nim na tej ławce, póki nie nadjechał jego pociąg. Potem poszłam do siebie, rezygnując jednak ze skrótu, bo zapadał mrok.

Bardzo możliwe, że był to człowiek nieszkodliwy, ale po tej lekturze aż mnie ciarki przechodzą, co mogłoby się wydarzyć, gdybym miała pecha.

Uczę się.

Pracuję już prawie dwa tygodnie i różnie jest. Wątek zmiennego samopoczucia jest wciąż aktualny i nie łudzę się, że na aktualności straci. Co się stało z moim organizmem, to się nie odstanie. Pozostaje dogadać się jakoś ze swoimi dysfunkcjami.

Uczę się po latach wypierania i zaprzeczania: tak, jestem chora i to "niewąsko". Tak, jestem niepełnosprawna. Tak, czasami jest do d...y!
Uczę się: mieć prawo do "lenistwa", odpuszczania, narażania się na złą opinię innych osób oraz (zwłaszcza!!!) mojego wewnętrznego krytyka -  i mienia tego w nosie.

Nareszcie się uczę. Nareszcie wierzę sobie, a nie innym, "wiedzącym lepiej".

Uczę się też, że nie muszę bezwolnie się poddawać, że mogę poszukać strategii (jak wspomniałam w ostatnim wpisie), mieć plan działania i jednak realizować swoje postanowienia. Że można nie poddawać się całkowicie słabościom i nie rezygnować z siebie. Że - jak mawiają Rosjanie - tisze idiosz, dalsze budiesz, więc nawet najmniejszy krok do przodu ma wartość i znaczenie. Nie należy z niego rezygnować tylko dlatego, że mały.

Tę doniosłą wiedzę zdobywam teraz, na rok przed pięćdziesiątymi urodzinami.
Dobrze mi z nią.

Strategia

Nic nowego.
Nie mam sił na opisywanie codziennych smutków i radości.

Znowu kiepski dzień i zmęczenie. Myślę, że zbytnio wczoraj wyeksploatowałam swoje siły długim, przymusowym spacerem z psem. Oprócz psa doglądam też koga, który został u siebie w domu (oraz koło domu). Kawał drogi to ode mnie. W drodze powrotnej, już na moim podwórku spotkałam sąsiadów, którzy zaproponowali mi podwiezienie na koncert zespołu, w którym występuje moja koleżanka. Koncert jak koncert, żadna rewelacja, między nami mówiąc, ale miło było pokibicować znajomym (sąsiad też występował).

Dziś w pracy było mi wyraźnie trudniej niż w pierwsze dwa dni tygodnia - pierwsze dni po prawie półrocznej chorobowej przerwie. Starałam się wywiązać z obowiązków, ale koncentracja i tempo zostawiały sporo do życzenia. Toteż dzisiejsze popołudnie przeznaczam na całkowity wypoczynek. Doczekam tyko pory ostatniego wyprowadzania psa i daję nura do łóżka. Niech się pal, niech się wali!

Jutro będzie lepiej, ale widzę że swoimi siłami zarządzać muszę niczym strateg.